Miasta partnerskie
Vác
Vác to miasto w północnych Węgrzech, położone w malowniczym zakolu rzeki Dunaj u stóp poprzecinanej licznymi kamieniołomami góry Naszály (652 metry n.p.m.), 32 kilometry od stolicy Budapesztu. Powierzchnia miasta to 61,6 km² i zamieszkuje je ponad 35 tys. mieszkańców
Vac zwane „miastem kościołów". Wśród nich króluje okazała katedra z sześcioma gigantycznymi kolumnami korynckimi. Otaczają ją barokowe zabudowania pałacu biskupiego i klasztoru pijarów. Na uwagę zasługuje również kościół Dominikanów z pięknym barokowym wystrojem i Franciszkanów ze wspaniałymi ambonami, ołtarzami i organami. Uroczy, trójkątny rynek Vac obsiadły niewysokie barokowe i rokokowe kamieniczki o kolorowych fasadach. Przy rynku stoi też barokowy ratusz z herbami Węgier i biskupa Migazziego. Wąskie uliczki i strome schody prowadzą z rynku do przystani promowej i na promenadę spacerową. Wieczorami i w weekendy przenosi się tu życie towarzyskie miasta.
Data podpisania aktu partnerstwa: 17 stycznia 2016 r.
Bockenem
Miasteczko położone jest w Dolnej Saksonii, przy autostradzie A7 Hannover-Kassel u podnóża gór Harz. Zaledwie kilkadziesiąt kilometrów drogi od Hildesheimu, Braunschweigu czy Hannoveru.
Pierwsze wzmianki o Bockenem pojawiły się już w roku 1154. Miasteczko powstało z połączenia okolicznych 18 miejscowości na mocy dekretu z 1979 roku. Największa z nich – Bockenem liczy 1779 mieszkańców, a najmniejsza Klein Ilde tylko 71. Łączna powierzchnia miejscowości wynosi 110 km2.
Nie bez powodów miasteczko to nazywane jest miastem muzeów techniki. Słynie przede wszystkim z nieistniejącej już fabryki zegarów wieżowych i odlewni dzwonów „Weule”. I tu ciekawostka: okazuje się, że zegary, które do dzisiaj funkcjonują, na wieży kielczańskiego Kościoła Parafialnego zostały wykonane przed wojną właśnie w fabryce J.F.Weule w Bockenem.
Dowodem na to są dokumenty znajdujące się w parafialnym archiwum w Kielczy. Pozostałością po tej światowej sławy fabryce jest obecnie muzeum zegarów wieżowych.
Niemniej ciekawe jest największe w Europie prywatne muzeów samochodów małolitrażowych. W ogromnych halach, na powierzchni 2200 m2, zwiedzający mogą podziwiać setki motocykli, motorynek oraz samochodów wyprodukowanych w powojennych Niemczech. Wizyta w muzeum to niewątpliwie „sentymentalna podróż do lat 50-tych” www.automuseum-stoery.de
Data podpisania aktu partnerstwa: 6 lipca 2002r.
Czortków
Miasto nad Seretem, który tu tworzy głęboki jar, założone przez Jerzego Czortkowskiego. Lokację na prawie magdeburskiem otrzymało (1522) od króla Zygmunta I. Liczne przywileje Czortków uzyskał dzięki staraniom nowego właściciela - wojewody ruskiego, Stanisława Golskiego od króla Zygmunta III Wazy. Po bezpotomnej śmierci Golskiego Czortków nabyli Potoccy, którzy wykorzystywali zamek przede wszystkim jako reprezentacyjną rezydencję. Niejednokrotnie niszczony przez najazdy tatarskie, Czortków wsławił się długą obroną (1655) przed wojskami kozacko-moskiewskimi, podążającą pod Lwów, gdy trwał już "potop" szwedzki. Właściciele dostali się do niewoli. Po upadku Kamieńca Podolskiego, Czortków został zajęty przez Turcję (1676) i pozostaje pod jej zaborem do 1683 roku. Zamek czortkowski był wówczas rezydencją sub-baszy tureckiego. W I rozbiorze Polski Czortków zagarnęła (1772) Austria, okupując go ponad stulecie z przerwą w latach 1811-15, kiedy zagarnęła go Rosja, tworząc tu "Kraj Tarnopolski". Stąd w czerwcu 1919 roku wyszło uderzenie ukraińskie na Lwów. W II Rzeczypospolitej Czortków był miastem powiatowym województwa tarnopolskiego, liczył 6 tys. mieszkańców, a wraz z Wygnanką i Starym Czortkowem 15 tys. mieszkańców (blisko 60% POlaków i 25% Żydów i blisko 20% Ukraińców).
Dubnica nad Wagiem
Miasto Dubnica nad Vahom położone jest w pięknej kotlinie, której zachodnią granicę tworzą Białe Karpaty, a wschodnią Strażowskie Wierchy.
Dokumenty określają, że najstarsi osadnicy w Dubnicy pojawili się już w epoce kamiennej, z końcem V, a początkiem VI stulecia, odkąd pochodzą pierwsi Słowianie. Najstarsza, pisemna wzmianka o Dubnicy znajduje się w dokumencie z 1193 r., w którym wspomina się o Dubnicy jako majątku dziedziczonym przez braci Wratslawa i Piskina. O dalszym administrowaniu mówi historia z 1276 roku, kiedy to synowie Czepka (syna Wratslawa) sprzedali Dubnicę małżonkowi swojej siostry Oltumanowi.
Dokument ten, ma duże znaczenie, gdyż wspomina się w nim o kościele poświęconym św. Jakubowi Apostołowi. Do kiedy Dubnica była ziemskim majątkiem potomków Oltumana nie wiemy, prawdopodobnie na początku V wieku. W końcu VI wieku ziemie, do których należała Dubnica przejął hrabia Stefan Illeshazy, zapłacił za nie Rudolfowi II 201.056 talarów. Ród Illeshazów pochodzi z rodu Salomon, którego ślady pojawiają się na Żitnej wyspie już w dokumentach XII wieku. Stefan Illeshazy prawdopodobnie planował utworzyć w Dubnicy gospodarcze centrum państwa. Te plany przetrwały polityczne niepokoje i przedwczesną śmierć. Illeshazoci postawili nowy kasztel (1639 r.), a w 1639 uzyskali dla Dubnicy prawo zorganizowania jednego, skromnego, rocznicowego jarmarku na dzień św. Weroniki.
Rozkwit Dubnicy osiągnął szczyt za Józefa Illeshazego, który poszerzył swój kasztel. W parku wybudował oranżerię, zawarł z osobistościami miasta porozumienie o wykupienie należnych danin i postawił nowy kościół. W tym czasie napotkać można w Dubnicy obiekty browarów, młyna, dwie karczmy i cegielnię. Illeshazy władali Dubnicą do roku 1853, kiedy ostatni człon rodziny Stefana II sprzedał swoje panowanie Treczinem, Banowcem, a Bumowem baronowi Jurajowi Sinowi. Nowym właścicielem Dubnicy stała się bankierska rodzina greckiego pochodzenia Sina z Hodosu. Za Juraja II, Sina była rodowym miasteczkiem.
W okresie słowackiego, narodowego odrodzenia, Dubnica odegrała taką role jak mało, które miasta w Słowacji. Dlaczego? Przede wszystkim dlatego, że utrzymała czysto słowiański charakter i była ostatecznie oddalona od drugich, etnicznych rejonów.
Swoja słowiańskość mogła przejawiać za pośrednictwem swoich, wykształconych mieszkańców, już od początku XVIII, aż do połowy XIX stulecia. Z Dubnicy wywodziły się znamienite osobowości jakimi byli: Stefan Dubnicki (1675 – 1719), Jan Baltazar Magin (1681 – 1755, Andrej Msarosz (1776 – 1804), Franciszek Ksawery Habel (1760 – 1819), Michał Reszetka (1819 – 1834).
Rewolucja w 1848 r. odnotowała koniec jednego, a początek dalszego etapu społecznego rozwoju miasta. Dubnica stała się pierwszym miastem nagrodzonym przez Trenczańskich Żupanów.
Rok 1848 stał się dla Dubnicy smutnym, przez katastroficzny pożar. Po tych przeżyciach w 1887 r. w Dubnicy założono miejską jednostkę pożarniczą.
Na przełomie 1928 r. rozpoczęły się w Dubnicy rokowania o budowie wspólnych zakładów samochodowych Skoda w Pilźnie.
II wojna światowa zniszczyła zakłady Skody, a z Dubnicy odeszło wielu fachowców.
Dubnica niezależnie od swojego pięknego położenia, należy do tych miast w Słowacji, które cechuje dynamiczny rozwój, szczególnie w dziedzinie kultury. Funkcjonują tu: dom Kultury, D-klub, kino „Maj”, młodzież rozwija swoje talenty w zakładowej, artystycznej szkole, jest tu także Ośrodek Ekologicznego wychowywania DUB.
Długoletnią tradycję ma amatorski teatr, zespół folklorystyczny „Wrszatec”, który jest jednym z najlepszych na Słowacji, zespół folklorystyczny „Mladost” oraz dziecięcy folklorystyczny zespół ”Prvosienka”.
Prężnie działają tu także liczne drużyny sportowe. Dubnica słynie także z licznych zabytków: kościół św. Jakuba, o którym wspomina dokument kapituły z 1276 roku, kasztel postawiony przed 1670 r, renesansowy kasztel z I połowy XVII w, park Jana Baltazara Magina, popiersie Św. Jana Nepomucena w stylu rokoko. Także okolice Dubnicy to piękne i zabytkowe miasteczka z licznymi historycznymi pamiątkami.
Otrokovice
Chociaż pierwsze wzmianki o osadnictwie w tym mieście pochodzą z dwunastego wieku, miasto Otrokovice wyraźniej rozwijało się dopiero w latach 30 XX wieku dzięki rozwojowi przemysłu obuwniczego. Powstały tu pomocnicze zakłady koncernu Baty i szereg budynków funkcjonalistycznych. Cennym zabytkiem architektury współczesnej jest Dom Społeczny oraz nowy kościół farny, wybudowany w 1995 roku. Miasto jest też ważnym ośrodkiem turystycznym, który gościom oferuje szereg możliwości uprawiania sportu.
Wiecej informacji o mieście znaleźć można na stronie www.otrokovice.cz
Uebigau-Wahrenbrück
Wahrenbrück położone jest w południowo-zachodniej części kraju związkowego Brandenburgia, w pobliżu autostrad A13 i A14, zaledwie 90 km od Berlina, 71 km od Lipska oraz 65 km od Drezna.
Do Wahrenbrück należy 13 miejscowości, a od roku 2002 w wyniku reformy administracyjnej, połączone zostało z sąsiednią miejscowością w jedno Uebigau-Wahrenbrück.
Niepodważalnym atutem tego miasta jest położenie wśród lasów mieszanych i sosnowych, pól i łąk. Symbolem są także rzeki Czarna i Mała Elster.
Pierwsze wzmianki w Wahrenbrück pochodzą z roku 1199. Ciekawostką jest fakt, że zniszczenia w czasie wojny trzydziestoletniej oraz epidemię dżumy przeżyło zaledwie 5 mieszkańców!!!
Do niewątpliwych atrakcji podczas wizyty w Wahrenbrück należy spływ kajakiem po rzece Elster (Spreewald). Okolice to idealne miejsce organizowania aktywnego wypoczynku: pieszych i rowerowych eskapad.
Godna uwagi jest także mieszcząca się w Domsdorf, najstarsza w Europie i zachowana do dnia dzisiejszego, fabryka brykietów „Louise”, od 1992 roku uznana za muzeum techniki.
Niemniejszą atrakcją jest 130-letni zamek, dawna rycerska posiadłość, oferujący dzisiaj turystom miejsca noclegowe i sale konferencyjne.
Data podpisania umowy partnerskiej - 2 października 1999r.
W ramach partnerstwa szczególnie rozwinęła się współpraca pomiędzy szkołami podstawowymi z Żędowic i Wahrenbrück oraz przedszkolami.
Projekt kolonii integracyjnych pn. "Różni, a mino to podobni" trwa już od 4 lat. Dzięki temu dzieci mają okazję poznać nowych przyjaciół, poznać zwyczaje i kulturę naszych zachodnich sąsiadów oraz polepszyć znajomość języka niemieckiego. Każdego lata uczniowie z Żędowic wyjeżdżają na kolonie do Wahrenbrück, albo goszczą u siebie swoich przyjaciół.
Wahrenbrück jest szczególnie związane z Domem Pomocy Społecznej w Zawadzkiem. Wychowankowie DPS-u szczególnie przypadli do serca naszym przyjaciołom. Dwa razy do roku przyjeżdżają z wizytą, przywożąc niespodzianki i prezenty. Dzięki nim możliwe było także doposażenie Warsztatów Terapii Zajęciowej w niezbędne narzędzia i sprzęt techniczny oraz materiały budowlane. Młodzież może teraz jeszcze intensywniej rozwijać swoje zainteresowania oraz nabywać nowe umiejętności.
Wychowankowie DPS-u uczestniczyli już także w Olimpiadzie Niepełnosprawnych, która odbyła się w okolicach Wahrenbrück.
Bardzo dobrze układa się także współpraca pomiędzy jednostkami OSP z Kielczy i Beutersitz. Co roku odbywają się spotkania podczas których strażacy wymieniają swoje doświadczenia, biorą udział w zawodach organizowanych w Niemczech i w Polsce.
Od czerwca 2002 roku działa w Wahrenbrück stowarzyszenie „Begegnung in Zawadzkie- spotkania w Wahrenbrück”, celem którego jest wspieranie współpracy i przyjaźni pomiędzy obydwoma miastami oraz wspieranie Domu Pomocy Społecznej.
Główną inicjatorką i założycielką jest p. Gertraud Schwerdtfeger. Od początku związana ze współpracą i całym sercem zaangażowana w poszerzanie kontaktów. Za inicjowanie kontaktów partnerskich oraz działalność społeczną otrzymała ona tytuł Honorowego Obywatela Miasta i Gminy Zawadzkie. Pani Schwerdtfeger wyróżniona została także w kwietniu 2002 roku prestiżową nagrodą Laur Ziemi Strzeleckiej – statuetką dla najwybitniejszych mieszkańców powiatu strzeleckiego.